Między alejkami - część 2

Cieszę się, że zechcieliście się ze mną pobawić!

Nie mogę spełnić kaprysu wszystkich, ale najbardziej spodobały mi się te wasze realne, przyziemne pomysły, przynajmniej jeśli chodzi o początek ich relacji, czyli pierwsze zagadanie, spojrzenie sobie w oczy, i tak dalej. Być może potem odbiegnę od tej przyziemnej formy i zdarzy się coś nieoczekiwanego, bardzo oryginalnego.

Teraz jednak zapraszam was na drugą z prawdopodobnie pięciu części „Między alejkami”.

I znów trafiamy na siebie przez przypadek gdzieś

przez to sypie mi się pod nogami grunt

Znów tylko ty, ja, my, na oślep jadę gdzieś

Pod osłoną nocy zostaliśmy sami znów...

(Rozbójnik Alibaba & Jan Borysewicz & Bezczel – Zakazany owoc)

Obudził się, gdy promienie słońca nieproszone wdarły się do małego pokoiku, w którym oprócz dwuosobowego łóżka, stolika nocnego, komody i fotela na biegunach nie znajdowało się nic więcej. Zasłonki miał grube, więc miał świadomość, że ktoś musiał je odsunąć. Głowa go nie bolała, ale w specyficzny dla przepicia sposób ciążyła mu. Podobnie było z suszą w jego ustach. Nie był spragniony jak wędrowiec na pustyni, ale miał ochotę na coś gazowanego i zimnego.

– Pięknie – usłyszał komentarz własnej rodzicielki. Ten głos poznałby wszędzie, zawsze tak samo pełen zawodu i zawsze wiedzący lepiej czego on powinien oczekiwać od życia.

Bez większego skrępowania okrył się szczelniej kocem, gdyż doznał świadomości, iż jeden pośladek ma odkryty, a wczorajszego dnia rozbierał się w takim pośpiechu i niechlujstwie, że nawet nie przyszło mu do głowy, by naciągnąć na siebie jakieś spodenki.

– Już od jakiś dziewiętnastu lat jestem dorosły – przypomniał i wtulił twarz w poduszkę, tak mocno, że kobieta ledwie powstrzymała się, by do niego nie podejść i mu jej nie odebrać.

Przypomniała sobie, że gdy był mały to zawsze obawiała się, że w nocy się udusi, gdy w taki sposób zasypiał – twarzą do poduszki. Doglądała go wtedy i tym samym, nie przesypiała nocy.

– Dla matki dziecko nigdy nie jest w pełni dorosłe. Gdybyś miał własne, to byś wiedział – syknęła.

Daniel pomimo tego, że jego powieki były zamknięte, to i tak przewrócił oczami, choćby w myślach. Miał już dość słuchania ciągle jednej i tej samej śpiewki o konieczności pozostawienia po sobie choćby jednego potomka.

– Martwię się o ciebie – przedarło się poprzez sen, który ponownie zechciał do niego zawitać. W tan właśnie sposób, sen ponownie go pożegnał.

– Zupełnie niepotrzebnie. Świetnie sobie radzę.

– Upijając się w trupa.

– Jestem dorosły – wyśpiewał z lekkim uśmiechem i w końcu zdecydował się usiąść i spojrzeć na swoją matkę.

– Kiedyś to chociaż pijałeś z kumplami, włóczyłeś się po barach i ulicach, a teraz zalewasz się w samotności.

– I to cię tak martwi? – zakpił. – Jeśli tak, to obiecuję, że od dzisiaj będą pamiętał, że gdy będę miał ochotę więcej wypić, to mam wyjść z domu.

– Nawet tak nie żartuj – syknęła i zabrała się za sprzątanie pustych butelek po setkach Gorzkiej Żołądkowej oraz po piwie, którym Daniel nawykł popijać ognistą wodę. – Powinieneś mieć jakąś pracę.

– Ale ja mam pracę, mamo – przypomniał i wychylił się po soczek w kartoniku, taki jakie pijają dzieci, malutki i ze słomką. Uśmiechnął się na widok lwa Leona, który zdobił opakowanie.

– To nie praca, to tylko źródło dochodu.

– Jak zwał, tak zwał, ważne, że opłacalne. – Pociągnął spory łyk ze słomki i z łobuzerskim uśmiechem oraz błyszczącymi szarością oczami zerknął na ekran swojej komórki. – Nie musisz po mnie sprzątać, sam potrafię – rzucił w kierunku matki, a potem usiadł tak, by móc zaciągnąć na siebie świeże bokserki, wyjęte z szafki nocnej. Z początku miał zamiar pozostawać zakryty, ale gdy usłyszał:

– Trzy lata zmieniałam ci pieluchy, nie masz nic, czego bym wcześniej nie widziała.

To od razu zrezygnował z tego pomysłu i całkiem bez skrępowania zaczął się ubierać, mając świadomość, że nie zdąży już wziąć prysznica. Pomimo tego postanowił udać się do kuchni i tam obryzgać twarz oraz włosy zimną wodą. Nawet z oddalonego o te dwa metry pomieszczenia, słyszał jak jego matka tłumaczy, że teraz to rodzice mają wygodę, bo przecież są pampersy i chusteczki nawilżające. Wiedział o tym, takich chusteczek sam używał. Przecierał nimi ręce, gdy oddawał się swojej pasji. Starał się o nie dbać, pomimo tego, że były narażone na trwałe zabrudzenia i skaleczenia.

– Jak będziesz wychodziła, to zamknij za sobą drzwi – szepnął, wychylając głowę zza futryny i uśmiechając się łobuzersko. Był już w pełni ubrany.

Daniel zmierzał do oddalonego o dwa kilometry blokowiska, gdzie w korzystnej cenie zakupił dwie kawalerki z zamiarem wynajęcia ich i pozyskiwania w ten sposób zysków. Dzięki temu miał stały dochód i nieustannie czas wolny, którego nie zajmowała mu beznadziejna praca, której zapewne by nawet nie lubił. Tak naprawdę to Daniel bardzo niewiele rzeczy, które przypisywane były dorosłości, lubił. Najbardziej ze wszystkich podobało mu się picie alkoholu i uprawianie seksu, do papierosów nigdy się nie przekonał, ale od czasu do czasu lubił skosztować smakowej cygaretki. Jako dziecko też nie lubił się uczyć, szkoła go męczyła, nie potrafił wysiedzieć tych czterdziestu pięciu minut na dupie bez wiercenia się i zaczepiania wszystkich wokoło. Z tego powodu jego rodzice ciągnęli zapałki albo rzucali monetą, gdy trzeba było wstawić się do nauczyciela na rozmowę albo, gdy zbliżały się wywiadówki i inne tego typu zebrania.

Szatyn mijając park, wspomniał wydarzenia sprzed dwóch dni, gdy biegł i napotkał na swojej drodze młodą brunetkę, siedzącą na ławce ze swoim pupilem. To ten pupil się za nim rzucił, a ona krzyknęła:

– Elvis!

Nie umiał być obojętny i tak po prostu biec dalej, poza tym miał świadomość, że tym tylko sprowokowałby zwierzaka do tego, by ten pogryzł mu nogawki. Zatrzymał się więc, zawrócił, pogłaskał czworonoga, który ochoczo do niego podskakiwał, gotowy na zabawę i spragniony pieszczot w formie głaskania za uszami i po grzbiecie, jak lubił najbardziej.

– Przepraszam pana i dziękuję, że pan go zatrzymał – rzekła cichutko, skromnie, nieco speszona i przykucnęła, by zrównać się z mężczyzną, który teraz już niemal klękał i zagadywał do jej czworonożnego przyjaciela.

– Nie wolno tak uciekać, łobuzie ty jeden – mówił do psa. – Nie ma pani za co przepraszać – odpowiedział, spoglądając w jej twarz. Podobały mu się jej kocie oczy, umalowane na czarno, przyozdobione eyelinerem. Uśmiechnął się więc nie tak do niej, jak do samych jej oczu i tym sprawił, że omal nie upadła na pupę, bo nogi nagle odmówiły jej posłuszeństwa. – Uroczy zwierzak – dodał, podając jej smycz wprost do ręki, muskając swoimi chropowatymi opuszkami o delikatną skórę jej dłoni. – Do zobaczenia. – Puścił do niej oczko, wstał na równe nogi i pobiegł w drogę powrotną, pozostawiając ją samą, pozwalając by się za nim oglądała.

Lalental uśmiechnął się do swoich wspomnień i przyspieszył kroku, mając świadomość, że już jest grubo spóźniony. Przed klatką schodową zobaczył parę, na oko, dwudziestolatków. Podszedł do nich i przywitał się przedstawieniem oraz podaniem dłoni.

– Przepraszam za spóźnienie, ale jestem zodiakalnym wodnikiem. Ja naprawdę szanuję czas, swój, wasz, całej planety, ale niestety, bardzo rzadko mam czas na to, by spoglądać na zegarek – usprawiedliwił się.

– Nic się nie stało – odpowiedział blondyn w zielonej bluzie.

– Idziemy? – zapytał Daniel i wskazał młodym drogę, otwierając przed nimi drzwi, następnie przypominając, że muszą zmierzać na trzecie piętro.

Pokazując cztery ściany z aneksem kuchennym, toaletą i oddzielną, malutką łazienką, zachwalał położenie i oczywiście także cenę, w której było całe wyposażenie.

– Gdyby chcieli państwo zabawić tu na dłużej, wnieść swoje meble, umalować, coś zmienić, to nie ma problemu i zawsze możemy się dogadać. Ja mam gdzie w razie czego wynieść graty, które wam się nie podobają. Decyzję pozostawiam wam. Kiedy mogę spodziewać się odpowiedzi?

– Jeśliby pan zrezygnował z trzech czynszów z góry, to odpowiedzielibyśmy od razu.

– Obecny i kolejny z góry, bardziej na rękę już wam pójść nie mogę. Na dodatek uprzedzam, że musicie sami ładować sobie prąd, licznik jest przepłatowy. Kiedyś już sądziłem się z jedną rodziną, której nie dość, że nie dało się wyeksmitować, to na dodatek pozostały mi po nich długi. Od dziś więc jestem ostrożny. To jak?

– Poczeka pan tydzień. Pożyczymy od rodziców.

Daniel podrapał się palcem wskazującym po lewym kąciku ust, uśmiechnął promiennie.

– Oczywiście. Mieszkanie będzie na was czekać – odpowiedział zadowolony z niemal już podpisanej umowy.

Ledwie opuścił blokowisko, a jego telefon dał o sobie znać. Ucieszył się na e-maila od przyjaciela. Przeglądał załączniki, które były zdjęciami części samochodowych, tych których od dłuższego czasu poszukiwał. Cena nie była niska, ale i tak zadowalająca, jeśliby brać pod uwagę model, który zdecydował się naprawić. Szybko zabrał się za odpisywanie, ale poczuł jak coś maca go po nodze i stara się wskoczyć mu na kolana.

Chowając telefon do kieszeni, zerknął na znajomego psa. Nachylił się do niego, by móc go pogłaskać, a nawet wziąć na ręce i dać wylizać się po twarzy.

– Gdzie twoja pani, Elvis? – zapytał, wciąż się śmiejąc i jednocześnie nie mogąc się odgonić od mokrego języka psiaka, który teraz bardziej niż z miniaturowym bokserem, skojarzył mu się z nietoperzem, a to wszystko za sprawą dużych uszu i przyjemnej mordki, które Elvis posiadał.

A jednak ta część nie wyszła mi dłuższa niż poprzednia, a przynajmniej ja odnoszę takie wrażenie. Poświęciłem ją bardziej Danielowi niż Julii, ale i ona będzie miała swoje pięć minut, tylko że ona je dostanie w kolejnej części.

Wyjątkowo mam dla was tylko dwa pytania:

1. Ponieważ część poświęcona Danielowi, to zastanawiam się co o nim myślicie, jakie macie zdanie o ludziach jego pokroju i czy sądzicie, iż taki typ da radę kiedyś dorosnąć?

2. Ponieważ kończy się tak, że Daniel siedzący na ławce trzyma Elvisa na kolanach, to co może być dalej i co było wcześniej, jak pies się w ogóle znalazł przy nim?